خانواده درمانی بعد از جنگ جهانی دوم یعنی اواخر دهة 1940 و اوائل دهة 1950 توسعه یافت . اعقاب درمانی اسم پایین تأثیر خانواده های اسکیزوفرنیک و مشکلات رفتاری و بزهکاری کودکان به تعجیل پیشرفت نمود. فروید و بسیاری از رقیق پزشکان بیمار را از خانواده جدا می کردند تا از اثرات زیان آوراحتمالی در خانواده جلوگیری شود .
فروید با مطالعة گذشتة کودک مبتنی بر این عقیده که مشکلات نوروتیکی بیماران به رفتارهای روبرو و تعاملات ناسالم اوقات کودکی آنها با پدرو مادرشان بر می گردد ، به سمت مداوای بیمار می ادا . ناتان آکرمن از بنیانگذاران خانواده درمانی است و کتاب او تحت آغاز ‹‹ پویائی های روانی زندگی خانوادگی ، 1958 ›› درهای جدیدی به سمت روی اعقاب درمانی بازکرد . او از روانکاوی
به خانواده درمانی رسید . در سال 1937 متوجه گردید که صحبت فردی با کودک و اعضای اعقاب به نتیجة پسندیده که تغییر رفتار کودک است نمی رسد ، لذا کلیة افراد خانواده را حرف هم مورد مصاحبه قرارداد.
بنابراین کارهای آکرومن و سایر همکارانش در رابطه با کودکان بزهکار و خانواده های اسکیزوفرنیک شروع واقعی نهضت خانواده درمانی بوده است .آکرومن معتقد بود حرف کسب مهارت در کار با تمامی گروه اعقاب به بعد جدیدی در درمان بیماری های روانی و مشکلات خانوادگی میرسیم .
در پایان دهة 1950 اعقاب درمانی با این نگرش که با درمان های دیگر متفاوت است ، شناخته شد . در این تداوی ، پذیرفته شد که آماج ، تغییر ساختار خانواده است نه تغییر رفتارهای فردی و اعضای خانواده ، به عبارت دیگر اعقاب درمانی یک روش درمانی نیست بلکه نوعی درمان با ویژگی ها هدف های خاص می باشد .