مسأله ای که پژوهش حاضر حرف آن درگیر بود این می باشد که چرا بچه ها آموزشگاه را دوست ندارند و برای تعطیلی آن روزشماری می کنند؟ چرا موقعی که روی نیمکت ها و صندلی مدرسه‌ها باده نشینند احساس عذاب و درد و رنج می کنند. برای‌چه به پشت افزایش روزهای تعطیل هستند. سزا خواندن نیستند، برای رفتن به نمازخانه و خواندن نماز جماعت رغبتی از خود نشان نمی دهند. پس از امعان های بایست و پرسش پاسخ و مطالعاتی که در این زمینه انجام شد متوجه آن شده که این علائم نشانه ی اصلی عدم تنوع در محیط آموزشی و تکراری بودن برنامه های مدرسه است ...