تاریخچهی مختصری از صناعت باغسازی اروپا:
میتوان تاریخچهی باغسازی را به صورت زیر تقسیم بندی کرد:
1- عهد قدیم (قبل از میلاد مسیح)
2- قرون وسطی
3- عصر رنسانس(نوزایی) که از اواخر قرن 13 در فلورانس ایتالیا آغاز شد و سه سده باقی ماند.
4- دوران بعد از رنسانس (پیدایش باغهای باروک یا رسمی)، قرن 17 و 18
5- دوران طبیعت گرایی، اواخر قرن 18 به سمت بعد
با توجه به تاریخچه افسانههای اساطیری، تاریخچهی باغسازی به 3000 واحد زمان ( قبل از میلاد میرسد. چنانچه در دوران فراعنه و جناب موسی باغهای زیتون و طرحهای هندسی بسیاری در اطراف جدول نیل مرسوم بوده است. همچنین یکی از عجایب هفتگانه، باغ های معلق باختر بوده که اختر النصر پادشاه بابل برای ملکه خود در ششصد سال قبل از تولد مسیح ساخته است. آنطور که در حکایت ها آمده است این باغ ها پنج طبقه بوده و به فاصله پنجاه پله حرف روی هم قرار داشته اند که باب هر اشکوبه آن درختان بزرگ و گیاهان زینتی کاشته بوده اند . ولی اکنون آثاری از آن برجای نمانده است . برخی از محققین حرف این عقیده اند که باغ های تفریحی پارسیان و مصریان در درازا تاریخ مخصوصا قبل از تولد مسیح ، بزرگترین منبع مکاشفه بخش صناعت باغ سازی در یونان قدیم به ویژه در دوران افلاطون و ارسطو ، بوده است.
ایرانیان از قدیم الایام به سمت اسم باغ ها و باغچه ها در حیاط و دور و بر بنا ها علاقه خاصی داشته اند، آنها باغکوچک هایی را در اطراف بنا باده ساختند ”په اره دیسه“ یا پردیس می نامیدند، که به معنای پیرامون دژ یا ”دیس“بود. ”دیس“ به معنای بنا بوده و کسی که آن را باده ساختن ”دیسل“ یا بنا می خواندند.
فرمانروایان شهرهای داخلی ایران و شهرهای قلمرو شاهنشاهی ایران در خارج متعهد به سمت ساختن چنین باغچه هایی بوده اند. از بهر مانند تخت جمشید یکی از این پردیس هاست. کلمه پردیس به معنای بهشت، به سمت مفهوم ”بهترین زندگی است“ و این بهشت به شکل باغی سرسبز، خرم و زیبا مجسم می شده است.
بنابراین ایرانیان اندیشه ذهنیشان از ارم را در باغهایی سبز و خرم تجسم بخشیده اند. بطوریکه استفاده از ماء و درختان و گیاهان در بستان ایرانی نماد همان جویبارها، درختان و گلهای زیبایی است که باب بهشت بشارت داده شده است